فرمان خداوند درباره بنی اسرائیل

 فرمان خداوند درباره بنی اسرائیل

 

فساد وتباهی تمام وجود بنی‌اسرائیل را فراگرفته بود وآنان در منجلاب‌ گمراهی دست و پا می‌زدند. عصیان و سرپیچی فراگیر و ریسمان امنیت‌ گسسته شده و برای رحم و شفقت جایی در درون آنان باقی نمانده بود و در دل‌هایشان اثری از هیبت پیامبران نبود. عالمان و قاریانشان حق خداوند را انکار نمودند و فرمانروایانشان‌، پیامبران را دروغ‌گو خواندند و به کتاب خدا پشت نمودند و از این‌رو سزاوار چشیدن عذاب الهی و عقاب شدید گشتند، اما خداوند منزّه و بلند ...

ادامه نوشته

سلیمان علیه السلام

سلیمان علیه السلام

 

ادامه نوشته

یاران روز شنبه

یاران روز شنبه 

اصحاب السبت‌) 

یکی از تعالیم موسی‌علیه‌ السلام، پیامبر گرامی خداوند، این بود که قومش یک روز در هفته‌، از کار روزانه دست بکشند و به پیگیری چیزی ‌که دنیا به آن مشغولشان ساخته است‌، نپردازند، بلکه در آن روز به عبادت پروردگار و سپاس و ستایش او و برشمردن نعمت‌های او روی آورند تا دل‌های آنان با ذکر و یاد خداوند پاکیزه ‌گردد.

ادامه نوشته

داود علیه السلام

داود علیه السلام 

 

داود علیه السلام همچون جنگاوری شجاع و شیرمرد پرورش یافت‌ که به انجام دشوارترین و خطرناک‌ترین امور مبادرت می‌ورزید و مشکلات را با سرپنجه‌ی تدبیر خود حل می‌کرد؛ او هنوز نوجوان بود که شرایط‌، او را به نبرد با نیرومندترین ستمگر کشانید و او به ‌کمک پروردگار خود توانست بر آن قهرمان ستمگر پیروز شود و به درجه‌ای از دلاوری و قهرمانی رسید که در صفحات تاریخ زندگی روشن و پاکش‌، نام او را جاودانه ساخت‌.

ادامه نوشته

داستان شیطان و آدم علیه السلام

 داستان شیطان و آدم علیه السلام  

 

پیامبر اکرم  صلي الله عليه و سلم  براساس آیه‌های قرآن، داستان شیطان و آدم را برای یارانش بیان می‌کرد و حقیقت نبرد و کشمکش انسانها با دشمن سرسختشان، ابلیس، که سعی نمود پدرشان را گمراه نماید، را برای آنها توضیح داد؛ چنانکه خداوند می‌فرماید: 

{ يَا بَنِي آدَمَ لا يَفْتِنَنَّكُمُ الشَّيْطَانُ كَمَا أَخْرَجَ أَبَوَيْكُمْ مِنَ الْجَنَّةِ يَنْزِعُ عَنْهُمَا لِبَاسَهُمَا لِيُرِيَهُمَا سَوْآتِهِمَا إِنَّهُ يَرَاكُمْ هُوَ وَقَبِيلُهُ مِنْ حَيْثُ لا تَرَوْنَهُمْ إِنَّا جَعَلْنَا الشَّيَاطِينَ أَوْلِيَاءَ لِلَّذِينَ لا يُؤْمِنُونَ (٢٧)}         (اعراف، 27)

«ای آدمیزادگان! شیطان شما را نفریبد، همان گونه که پدر و مادرتان را (فریفت و) از بهشت بیرونشان کرد و لباسشان را از (تن) ایشان بیرون ساخت تا عوراتشان را به ایشان نمایان نماید. شیطان و همدستانش شما را می‌بینند در صورتی که شما آنها را نمی‌بینید. ما شیاطین را دوستان و یاران کسانی ساخته‌ایم که ایمان نمی‌آورند.» 

ادامه نوشته

ذوالكفل علیه السلام

 ذوالكفل علیه السلام

وَاذْكُرْ إِسْمَاعِيلَ وَالْيَسَعَ وَذَا الْكِفْلِ وَكُلٌّ مِنَ الأخْيَارِ (٤٨) (ص: 48).

 

نسب ذو الكفل:

اهل تاريخ گفته‌اند: ذوالكفل فرزند ايوب است. پس نسب او همان نسب ايوب است. نام او در اصل بشر بوده است. خداوند او را بعد از ايوب مبعوث فرمود و ذوالكفلش نام نهاد. چون او خود را مكلف به انجام بعضي از طاعات و عبادتها نمود و آنها را به خوبي و نيكي انجام داد. مقبره‌اش در شام بوده است. اهل دمشق از يكديگر نقل مي‌كنند كه او داراي قبري در كوهي به نام كوه قاسيون، مشرف بر دمشق، مي‌باشد.

ادامه دارد...

ادامه نوشته

طالوت

طالوت

 

    

 

تابوت عهد، نعمتی از نعمت‌های پیوسته و فراوان خداوند بر بنی‌اسرائیل بودکه آثار و برکات زیادی برای آنان دربر داشت و نزد بنی‌اسرائیل دارای شان و مقامی شگفت‌انگیز بود و داستانی ظریف داشت‌؛ آنان هنگام رویارویی با دشمنان خود در میدان جنگ و کارزار، تابوت را در جلو دست خود حمل می‌کردند و آن را پیشاپیش صفوف خود قرار می‌دادند و با دیدن آن در دل خویش آرامش و اطمینان می‌یافتند و دشمنانشان نیز دچار ترس و هراس میشدند زبرا تابوت‌، رازی شگفت‌انگیز داشت و خداوند آن را به مزایایی اختصاص داده بود. اما زمانی‌که بنی‌اسرائیل از شریعت خود روگردان شدند و رفتار و کردارشان را عوض کردند، خداوند فلسطینی‌ها را بر آنان مسلط نمود و آنان بر بنی‌اسرائیل پیروز شدند و آن‌ها از سرزمینشان بیرون راندند و بین آنان و فرزندانشان جدایی افکندند و سرانجام تابوت را نیز از دست آن‌ها گرفتند و این‌کار جمعیت آنان را از هم‌ گسست و باب فروپاشی وحدت آنان شد و آنان پس از آن واقعه‌، به ذلت و خواری تن در دادند و چشم‌هایشان را بر ستم و پستی بستند. مدت زمانی بر این منوال گذشت‌، تا این ‌که «‌سموئیل‌» پیامبر بنی‌اسرائیل شد. سپس تعدادی از آنان به او پناه بردند و ...

ادامه دارد...

ادامه نوشته

يحيي (علیه السلام)

يحيي (علیه السلام)

(يَا يَحْيَى خُذِ الْكِتَابَ بِقُوَّةٍ وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا (12) وَحَنَانًا مِنْ لَدُنَّا وَزَكَاةً وَكَانَ تَقِيًّا )[1] (مريم: 13-12).

ذكر يحيي (علیه السلام) در قرآن

نام يحيي در چهار آيه از سوره‌هاي آل عمران،‌ انعام،‌ مريم و انبياء آمده است. خداوند او را بسيار تمجيد و تعريف كرده و او را بر تقوي، صلاح و استقامت توصيف نموده است (وَحَنَانًا مِنْ لَدُنَّا وَزَكَاةً وَكَانَ تَقِيًّا (13) وَبَرًّا بِوَالِدَيْهِ وَلَمْ يَكُنْ جَبَّارًا عَصِيًّا )[2] (مريم: 14-13).

خداوند در عمر سي سالگي نبوت را به او ارزاني كرد (وَآتَيْنَاهُ الْحُكْمَ صَبِيًّا )[3] (مريم: 12). و او را سيد و پرهيزكار و به دور از ارتكاب منكرات و شهوات نامشروع قرارداد. (وَسَيِّدًا وَحَصُورًا وَنَبِيًّا مِنَ الصَّالِحِينَ )[4] (آل عمران: 39).

نسب يحيي (ع)

يحيي پسر زكريا يا پسر دان پسر مسلم پسر صدوق پسر حشبان... تا اينكه نسبش به سليمان پسر داود (ع) مي‌رسد او از سبط يهوداي پسر يعقوب مي‌باشد چون بنابر تحقيق انجام شده داود از سبط يهوذا بوده است.

ادامه نوشته

مريم مادر عیسی

مريم مادر عیسی

مريم دختر عمران صديقه‌ي باكره و دختر عفيفه‌اي است كه در حجره‌ي فضيلت و پاكي تربيت يافت و پاك زيست. خداوند متعال در جاهاي متعددي از قرآن به تعريف و تمجيد از او پرداخته است. (وَمَرْيَمَ ابْنَتَ عِمْرَانَ الَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهِ مِنْ رُوحِنَا وَصَدَّقَتْ بِكَلِمَاتِ رَبِّهَا وَكُتُبِهِ وَكَانَتْ مِنَ الْقَانِتِينَ )[1] (تحريم: 12).

پدرش عمران مردي بزرگوار و دانشمندي فرزانه‌اي از دانشمندان بني اسرائيل بود. همسرش (مادر مريم) (به روايت ابن اسحق) عقيم بود نذر كرد اگر حامله شود فرزند خود را به خدمت بيت المقدس اختصاص مي‌دهد. خداوند دعاي او را استجابت نمود و به مريم حامله گرديد چون وضع حمل كرد، ديد آنچه از او جدا شده دختر است در حالي كه انتظار پسر مي‌كشيد تا به خدمت بيت المقدس اختصاص داده شود. از باب اعتذار و تأسف دست دعا به سوي خداوند بلند كرد و گفت: (قَالَتْ رَبِّ إِنِّي وَضَعْتُهَا أُنْثَى وَاللَّهُ أَعْلَمُ بِمَا وَضَعَتْ وَلَيْسَ الذَّكَرُ كَالْأُنْثَى وَإِنِّي سَمَّيْتُهَا مَرْيَمَ وَإِنِّي أُعِيذُهَا بِكَ وَذُرِّيَّتَهَا مِنَ الشَّيْطَانِ الرَّجِيمِ)[2] (آل عمران: 36). اما خداوند آن را نيكو پسنديد و به صورت نيكو پرورش داد و او مادرش را از شر شيطان مصون نگاه داشت.

ادامه نوشته

بشارت جبرئيل به مریم دختر عمران

بشارت جبرئيل به مریم دختر عمران

مژده به حضرت مسيح

چون مريم به سن بلوغ زنانه رسيد و پا در عمر 13 سالگي نهاد، روزي از محراب خارج شد و براي استراحت به سوي جهت شرقي بيت‌المقدس رفت. در حالي كه راه مي رفت و از اهل و قوم خود دور مي‌شد، جواني سفيد روي زيباي خوش‌اندام در مقابلش ظاهر شد. مريم به ترس و اضطراب افتاد و در كارش مشكوك شد و از ترس اينكه مبادا قصد سوء عليه او داشته باشد از او دوري گزيد و فرار كرد و گفت: (قَالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمَنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا )[1] (مريم: 18). مريم گمان كرد انساني عادي است كه در اين مكان بر او پيدا شده... و اصلاً به ذهنش خطور نمي‌كرد كه ملائكه كريم باشد. خداوند او را پيشش فرستاده تا مژده فرزندي بزرگوار و پيغمبري عظيم الشأن را به او بدهد. اين جوان جبرئيل بود كه خود را در لباس انساني به او نشان داد، جوان ياد شده به او اطمينان داد و حقيقت امر را با او در ميان نهاد سپس نفخه‌اي در جيب پيراهن او دميد، كه به رحمش رسيد و بوسيله اين نفخه به حضرت مسيح حامله گرديد (وَاذْكُرْ فِي الْكِتَابِ مَرْيَمَ إِذِ انْتَبَذَتْ مِنْ أَهْلِهَا مَكَانًا شَرْقِيًّا (16) فَاتَّخَذَتْ مِنْ دُونِهِمْ حِجَابًا فَأَرْسَلْنَا إِلَيْهَا رُوحَنَا فَتَمَثَّلَ لَهَا بَشَرًا سَوِيًّا (17) قَالَتْ إِنِّي أَعُوذُ بِالرَّحْمَنِ مِنْكَ إِنْ كُنْتَ تَقِيًّا (18) قَالَ إِنَّمَا أَنَا رَسُولُ رَبِّكِ لِأَهَبَ لَكِ غُلَامًا زَكِيًّا)[2] (مريم: 19- 16).

مفسرين گفته‌اند: آنكه در جيب پيراهن او نفخ كرد و از آن حامله گرديد جبرئيل روح الأمين،‌ روح القدس بود، (نَزَلَ بِهِ الرُّوحُ الْأَمِينُ (193) عَلَى قَلْبِكَ لِتَكُونَ مِنَ الْمُنْذِرِينَ) (شعراء: 194-193). زيرا آنكه وحي را فرود آورده قطعا جيرائيل بوده است.

ادامه نوشته